4

Het kwam goed uit dat de seks was vervroegd naar vrijdagavond. Toen ik de volgende ochtend terugkeerde van mijn hardloopronde over de markt voelde Rosie zich onpasselijk. Ik wist dat dit een veelvoorkomend symptoom was in het eerste trimester van de zwangerschap, en dankzij mijn vader wist ik er ook de correcte omschrijving voor. ‘Als je stelt dat je je ongepast voelt, Don, dan zeg je dat je onfatsoenlijk bent.’ Mijn vader is uiterst nauwgezet wat correct taalgebruik betreft.

      Er bestaat een goede, evolutionaire verklaring voor zwangerschapsmisselijkheid in het eerste trimester. Tijdens deze kritieke fase in de ontwikkeling van de foetus, waarin het immuunsysteem van de moeder wordt onderdrukt, is het van essentieel belang dat zij geen schadelijke stoffen binnenkrijgt. Daarom is de maag scherper afgestemd op het weigeren van ongeschikt voedsel. Ik raadde Rosie aan zich te onthouden van verdovende middelen die dat natuurlijke proces zouden kunnen verstoren.

      ‘Begrepen,’ zei Rosie. Ze stond in de badkamer en klampte zich met beide handen vast aan de wastafel. ‘Ik zal de thalidomide in het medicijnkastje laten staan.’

      ‘Heb je thalidomide?’

      ‘Grapje, Don, grapje.’

      Ik legde Rosie uit dat veel verdovende middelen de placentabarrière konden passeren en noemde een aantal voorbeelden, inclusief beschrijvingen van de misvormingen waartoe dit kon leiden. Het leek me onwaarschijnlijk dat Rosie een van deze middelen tot zich zou nemen en het was eigenlijk vooral mijn bedoeling om deze interessante informatie – die ik jaren geleden eens had gelezen – met haar te delen, maar al snel deed ze de badkamerdeur dicht. Op dat moment besefte ik dat er één middel was dat ze in ieder geval wel tot zich had genomen. Ik deed de deur weer open.

      ‘Hoe zit het met alcohol? Hoelang ben je al zwanger?’

      ‘Ongeveer drie weken, schat ik. Ik zal vanaf nu niet meer drinken, oké?’

      Haar toon impliceerde dat het geen goed idee was om haar tegen te spreken. Maar dit was een verbluffend voorbeeld van de gevolgen van het niet-plannen. Die gevolgen waren zo aanzienlijk dat er zelfs een speciale term voor bestond, met een negatieve bijklank. Best uitzonderlijk voor een wereld waarin verder lang niet genoeg waarde werd gehecht aan planning. We hadden te maken met een ‘ongeplande zwangerschap’. Als de zwangerschap wel was gepland, had Rosie al vooraf kunnen stoppen met drinken. Ze had zich ook medisch kunnen laten keuren om eventuele risico’s te signaleren, en we hadden de aanbevelingen uit verscheidene onderzoeken kunnen opvolgen, die stelden dat de DNA-kwaliteit van het sperma kon worden verbeterd door dagelijks seks te hebben.

      ‘Heb je sigaretten gerookt? Of marihuana?’ Rosie was bijna een jaar geleden gestopt met roken, maar ze had af en toe een terugval gehad, meestal in combinatie met het consumeren van alcohol.

      ‘Hé, hou nu eens op met die hysterische vragen. Nee. Weet je waar je je druk om zou moeten maken? Steroïden.’

      ‘Heb je steroïden geslikt?’

      ‘Nee, ik heb geen steroïden geslikt. Maar ik raak gestrest van je. Bij stress wordt cortisol geproduceerd, een steroïdehormoon. Cortisol kan de placentabarrière passeren. Er bestaat een verband tussen een verhoogd cortisolgehalte bij baby’s en het ontwikkelen van depressies op latere leeftijd.’

      ‘Heb je dat onderzocht?’

      ‘Alleen de afgelopen vijf jaar maar. Waar denk je dat mijn proefschrift over gaat?’ Rosie kwam uit de badkamer en stak haar tong uit, iets wat nu niet bepaald wetenschappelijke autoriteit uitstraalde. ‘Dus de komende negen maanden is het jouw taak om te zorgen dat ik niet gestrest raak. Zeg het: “Rosie mag niet gestrest raken.” Kom op.’

      Ik herhaalde haar instructies. ‘Rosie mag niet gestrest raken.’

      ‘Ik ben nu ook wel een beetje gestrest. Ik voel de cortisol door mijn lichaam razen. Volgens mij kan ik wel een massage gebruiken om me te helpen ontspannen.’

Ik had nog een andere prangende vraag. Die probeerde ik op een niet-stresserende toon te stellen terwijl ik de massageolie opwarmde.

      ‘Weet je zeker dat je zwanger bent? Heb je een arts geconsulteerd?’

      ‘Ik ben geneeskundestudent, weet je nog? Ik heb twee keer een test gedaan. Gisterochtend en vlak voordat ik het je vertelde. Twee keer een valspositieve uitslag is wel erg onwaarschijnlijk, professor.’

      ‘Correct. Maar je slikte de anticonceptiepil.’

      ‘Die ben ik blijkbaar vergeten. Misschien ben je wel superpotent.’

      ‘Ben je hem één keer vergeten of meerdere keren?’

      ‘Hoe kan ik me iets herinneren wat ik ben vergeten?’

      Ik had haar pilstrip wel eens gezien. Dat was een van de talloze vrouwenzaken waar ik mee werd geconfronteerd toen Rosie bij me introk. Bij elke pil stond de dag van de week genoteerd. Het systeem leek prima te functioneren, al zou het nog beter zijn geweest als het aan concrete datums werd gekoppeld. Ik zag een soort digitale houder voor me met een alarm. Maar zelfs het huidige systeem was zo ontworpen dat ook vrouwen die een stuk minder intelligent waren dan Rosie geen fouten zouden maken. Rosie had het toch makkelijk kunnen opmerken als ze een pil had overgeslagen. Maar ze veranderde van onderwerp.

      ‘Ik dacht dat je blij was dat we een kind krijgen.’

      Ik was blij zoals ik ook blij zou zijn als ik in een vliegtuig zat en de piloot zou omroepen dat hij een van de motoren weer aan de praat had gekregen nadat beide waren uitgevallen. Blij dat ik het waarschijnlijk wel zou overleven, maar geschokt dat deze situatie zich überhaupt had voorgedaan, en aannemend dat er een grondig onderzoek zou worden ingesteld naar de oorzaak.

      Blijkbaar wachtte ik te lang met antwoorden. Rosie herhaalde haar opmerking.

      ‘Je zei gisteravond dat je blij was.’

      Nadat Rosie en ik hadden deelgenomen aan een huwelijksceremonie in een kerk ter nagedachtenis aan de Ierse afkomst van Rosies atheïstische moeder – waarbij haar vader Phil een ‘weggeef’-ritueel had uitgevoerd dat ongetwijfeld tegen Rosies feministische principes inging, en Rosie een fenomenale witte jurk met sluier had gedragen die ze waarschijnlijk nooit meer zou aantrekken, en we bijna met confetti waren bestrooid als we niet tot het verstandige besluit waren gekomen om regels in te stellen – had ik geleerd dat getrouwd zijn betekende dat het gezond verstand vaak opzij werd geschoven om de harmonie te bewaren. Ik zou met de confetti hebben ingestemd als zij het had toegestaan.

      ‘Natuurlijk, natuurlijk,’ zei ik, in een poging een rationeel en stressvrij gesprek gaande te houden terwijl ik terugdacht aan onze trouwdag en ondertussen Rosies naakte lichaam met olie insmeerde. ‘Ik vroeg me alleen af hoe het gebeurd kon zijn. Als wetenschapper.’

      ‘Het gebeurde op die zaterdagochtend nadat je een ontbijtje voor ons had gehaald en je je impressie deed van Gregory Peck in Roman Holiday.’ Rosie probeerde hem zelf te imiteren. ‘‘‘You should always wear my clothes.’’’

      ‘Had ik mijn overhemd nog aan toen ik dat deed?’

      ‘Ja, inderdaad. Dus je weet het nog. Als ik niets had gezegd, had je het gewoon aangehouden.’

      Eén juni. De dag waarop mijn leven was veranderd. Alweer.

      ‘Ik had niet gedacht dat het meteen raak zou zijn,’ zei ze. ‘Ik dacht dat het maanden, of misschien wel jaren zou duren, zoals bij Sonia.’

      Achteraf gezien was dit het perfecte moment om Rosie over Gene te vertellen. Maar ik besefte pas later dat ze met haar opmerking toegaf dat ze de anticonceptiepil opzettelijk niet had geslikt, wat mij de gelegenheid gaf zelf ook een geheim op te biechten. Maar ik was op het massageproces gericht.

      ‘Voel je je al wat minder gestrest?’ vroeg ik.

      Ze lachte. ‘Onze baby is buiten gevaar. Voorlopig.’

      ‘Wil je koffie? Ik heb je bosbessenmuffin in de koelkast gezet.’

      ‘Blijf maar gewoon doorgaan.’

      Het gewoon blijven doorgaan leidde er uiteindelijk toe dat er geen tijd meer overbleef tussen het ontbijt en mijn aikidoles, en dat ik geen gelegenheid meer had om de Gene Sabbatical te bespreken. Toen ik terugkeerde van mijn les, stelde Rosie voor om het bezoek aan het museum af te blazen zodat ze verder kon werken aan haar proefschrift. Ik gebruikte de vrijgekomen tijd om onderzoek te doen naar bier.

Dave reed ons naar een nieuw appartementencomplex tussen High Line Park en de Hudson. Tot mijn verbazing bleek de ‘kelder’ in werkelijkheid een kleine slaapkamer te zijn in een appartement op de negenendertigste verdieping, direct onder het penthouse dat door de bierkelder werd bediend. Het onderste appartement stond verder leeg. Dave had de kamer geïsoleerd met koelingspanelen en had een complex koelsysteem geïnstalleerd.

      ‘Ik had het plafond beter moeten isoleren,’ zei Dave.

      Daar was ik het mee eens. De kosten hiervoor zou men al snel terugverdienen door de besparing op energie. Ik had veel geleerd over koeling sinds ik Dave kende.

      ‘Waarom heb je dat niet gedaan?’

      ‘Vanwege de beheerder van het gebouw. Ik denk dat hij wel zou hebben toegegeven, maar de klant maakt zich niet zo druk om de energierekening.’

      ‘Dan is de klant vermoedelijk erg vermogend. Of erg verzot op bier.’

      Dave wees naar boven. ‘Allebei. Hij heeft twee vijfkamerappartementen gekocht en deze onderste gebruikt hij alleen voor het bier.’

      Dave hield zijn vinger voor zijn lippen in het universele gebaar voor stilzwijgen en geheimhouding. Er was een kleine, magere man met een verweerd gezicht en lang, grijs, samengebonden haar in de deuropening verschenen. Ik schatte zijn BMI op twintig en zijn leeftijd op vijfenzestig. Als ik zijn beroep had moeten raden, zou ik loodgieter hebben gezegd. Als hij een voormalig loodgieter was die de loterij had gewonnen, dan zou hij wel eens een zeer veeleisende klant kunnen zijn.

      Hij sprak met een zwaar Brits accent. ‘Ullo, David. Heb je je maat meegenomen?’ De loodgieter stak zijn hand uit. ‘George.’

      Ik schudde hem de hand en oefende hierbij evenveel druk uit als George (gemiddeld), volgens conventie. ‘Don.’

      Nu de formaliteiten waren afgerond, begon George de kamer te inspecteren.

      ‘Op welke temperatuur stel je ’m in?’

      Dave gaf een antwoord dat volgens mij fout was. ‘Voor bier zetten we hem meestal op vijfenveertig graden. Fahrenheit.’

      George was niet onder de indruk. ‘Allejezus, wil je het soms bevriezen? Als ik lagerbier wil drinken, pak ik wel een flesje uit de koelkast boven. Vertel me eens wat je weet over echt bier. Over ale.’

      Dave is zeer competent, maar hij leert vooral in de praktijk, door ervaring op te doen, terwijl ik juist veel effectiever leer door te lezen. Daarom had het me ook zoveel tijd gekost om bedreven te raken in aikido, karate en het entertainmentaspect van het cocktails maken. Dave had waarschijnlijk geen enkele ervaring met Engels bier.

      Ik antwoordde namens hem. ‘Voor pale ale ligt de aanbevolen temperatuur tussen tien en dertien graden Celsius. Dertien tot vijftien voor porter, stout en andere donkere bieren. Dat komt overeen met vijftig tot vijfenvijftig komma vier graden Fahrenheit voor de pale ale en vijfenvijftig komma vier tot negenenvijftig graden Fahrenheit voor de donkere bieren.’

      George glimlachte. ‘Australisch?’

      ‘Correct.’

      ‘Dat zal ik je vergeven. Ga verder.’

      Ik vervolgde mijn uiteenzetting van de regels voor het correct conserveren van ale. George leek tevreden met mijn informatie.

      ‘Slimme kerel,’ zei George. Hij keerde zich naar Dave. ‘Dat mag ik wel, een man die zijn beperkingen kent en hulp inschakelt als dat nodig is. Dus Don is degene die mijn bier in de gaten zal houden, eh?’

      ‘Nou, nee,’ zei Dave. ‘Don is meer een... consulent.’

      ‘Ah, ik vat hem al,’ zei George. ‘Hoeveel?’

      Dave is bijzonder correct wat zijn zaken betreft. ‘Dat zal ik moeten narekenen,’ zei hij. ‘Bent u blij met de installatie?’ Dave wees naar het koelsysteem, de isolatie en de leidingen die door het plafond omhoogliepen.

      ‘Wat denk jij, Don?’ vroeg George.

      ‘Onvoldoende isolatie,’ zei ik. ‘Het energieverbruik zal buitensporig hoog zijn.’

      ‘Niet de moeite waard. Ik heb al genoeg mot gehad met de beheerder. Die vindt het niet leuk dat ik gaten in het plafond heb gemaakt. Ik wacht er nog wel even mee totdat ik de wenteltrap laat plaatsen.’ Hij lachte. ‘Maar verder is alles in orde?’

      ‘Correct.’ Ik vertrouwde Dave.

      George nam ons mee naar boven. Zijn appartement zag er ongewoon uit voor een woning, maar volkomen normaal voor een Engelse pub. Er waren muren verwijderd om drie van de slaapkamers bij de woonkamer te betrekken, en de ruimte was gemeubileerd met meerdere houten tafels en stoelen. Er stond een bar voorzien van zes tapkranen die via leidingen met de bierkelder eronder waren verbonden, en er hing een grote tv hoog aan de muur. Er was zelfs een podium voor optredens, compleet met een piano, drumstel en versterkers. George was erg vriendelijk en gaf ons ambachtelijk gebrouwen biertjes uit een van de barkoelkasten.

      ‘Wat een bocht,’ zei hij terwijl we ze opdronken op het balkon, dat uitkeek over de Hudson, in de richting van New Jersey. ‘Het goeie spul zou hier maandag moeten zijn. Dat kwam mee met dezelfde boot als wij.’

      George liep weer naar binnen en keerde terug met een kleine leren tas.

      ‘Goed, kom maar op met het slechte nieuws,’ zei hij tegen Dave, die dit opvatte als een verzoek om de factuur en hem een opgevouwen stuk papier overhandigde. George keek er even naar en haalde twee grote stapels biljetten van honderd dollar uit zijn tas. Hij gaf één stapel aan Dave en telde nog eens vierendertig biljetten van de tweede stapel af.

      ‘Dertienduizendvierhonderd. Dat klopt wel aardig. Daar hoeft de belastingdienst verder geen weet van te hebben.’ Hij gaf me zijn visitekaartje. ‘Bel me maar als ik iets voor je kan doen, Don.’

George had duidelijk gemaakt dat ik de bierkelder elke ochtend en avond moest komen controleren, in ieder geval de eerste paar weken. Dave had deze klus nodig. Vlak voordat Sonia zwanger werd had hij zijn vaste baan opgegeven om een eigen bedrijf te beginnen, en daar verdiende hij niet veel mee. Een paar weken geleden had hij niet eens genoeg geld om kaartjes voor het honkbal te kopen. Sonia was van plan te stoppen met werken als de baby er eenmaal was, waardoor de kosten nog verder zouden oplopen.

      Dave was mijn vriend, dus ik had geen keuze. Ik zou mijn schema moeten aanpassen om twee keer per dag langs het appartement in Chelsea te kunnen gaan.

Voor de deur van mijn appartementencomplex werd ik onderschept door de conciërge, die ik over het algemeen ontliep vanwege de kans op klachten.

      ‘Meneer Tillman, we hebben een ernstige klacht ontvangen van een van uw buren. Kennelijk hebt u hem aangevallen.’

      ‘Incorrect. Hij viel mij aan, waarop ik enkele low-impact aikidotechnieken heb toegepast, om te voorkomen dat een van ons gewond zou raken. Daar komt bij dat het ondergoed van mijn vrouw door zijn toedoen paars is verkleurd en dat hij haar heeft uitgescholden en beledigd.’

      ‘Dus u hebt hem aangevallen.’

      ‘Incorrect.’

      ‘Het klinkt mij anders aardig correct in de oren. U zegt net dat u karate op hem hebt toegepast.’

      Ik wilde hem tegenspreken, maar voordat ik iets kon zeggen, stak hij een preek af.

      ‘Meneer Tillman, de wachtlijst voor een appartement in dit complex is wel zo lang.’ Hij hield zijn handen een eind uit elkaar, schijnbaar ter ondersteuning van zijn bewering. ‘Als we u eruit zetten, zal er de volgende dag al iemand anders in uw appartement trekken, een normaal persoon. Dit is geen waarschuwing. Ik zal het met de eigenaren bespreken. We hebben hier geen behoefte aan rare snuiters, meneer Tillman.’